De tijd vliegt!

De tijd vliegt! Vorige week zaterdag zijn we met twee vrienden uit het dorp een dagje op stap gegaan. We werden om 11uur ’s ochtends opgepikt en zijn toen als eerste naar de Ganung Batur vulkaan gegaan. Helaas konden we deze alleen van een afstand bekijken en was erop klimmen niet mogelijk. Er lag een prachtig groot meer naast dat helderblauw was. Na het maken van een paar selfies en foto’s reden we naar een restaurantje om te lunchen. Onze vrienden, Inra en Perak gingen mee naar binnen. Ik koos een tafel voor vier uit en zei tegen ze dat ze moesten gaan zitten. Ondanks dat het onze vrienden waren hielden ze toch afstand en gingen ze in de auto wat eten. Judith en ik vonden het erg jammer dat zichzelf niet als gelijken zagen.

Na de lunch zijn we doorgegaan naar de Holy Spring Tempel. In die tempel is een soort buitenbad dat heilig water bevat. Toevallig was het die dag volle maan dus tientallen Indonezen stonden in de rij in het buitenbad om even onder de waterbron te mogen staan. Door deze handeling zouden al hun zonden vergeven worden. Toen we besloten terug te gaan naar de auto begon het heel hard te regenen. Het kwam met bakken uit de hemel! Natuurlijk stonden er al verschillende mensen klaar met paraplu’s die je kon lenen voor een bepaald bedrag. Overal kan winst uit gehaald worden! Het was een erg leuke ervaring en ik heb nog nooit zoveel regen gezien in zo’n korte tijd.

In de avond had Komang een feest georganiseerd in het dorp dat gesponsord werd door het geld van mijn familie en vrienden. De kinderen zijn gek op dansen en nu kon dat in prachtige kostuums. Er was lekker eten voor iedereen en er was heel wat familie aanwezig. De vorige dag hadden we voor alle kinderen shampoo, tandpasta, douchegel, en zeep ingekocht zodat ik die ook namens mijn familie kon uitdelen op het feest. Voordat ik de kinderen de verzorgingspakketjes mocht overhandigen hield Komang een speech om mijn familie te bedanken en onze hulp te loven. Ze vertelde de kinderen dat ze hard moesten werken en hun best moesten doen omdat het uitzonderlijk was dat ze zo’n mooie kans kregen. Het was een bijzondere avond en het afscheid viel zwaar. De kinderen zongen altijd een bepaald liedje als een stagiaire of vrijwilliger weer afscheid nam. Judith en ik konden het niet droog houden. We gaven alle kindjes een knuffel en zeiden ze gedag, waarna ze naar huis vertrokken. We hadden niet verwacht dat we in zo’n korte tijd zo gehecht konden raken aan deze zieltjes en moesten echt even uithuilen.

De dagen die volgden waren anders. We hadden de kinderen losgelaten en konden nu wat activiteiten gaan doen. We hebben een dag gefietst met prachtige knalblauwe regenponcho’s aan waardoor wij meer het amusement waren voor de Indonesen dan andersom. Tijdens deze tocht hebben we wat geleerd over de Balinese cultuur en wat rijstvelden bekeken. De volgende dag hebben we een kookcursus gevolgd. We begonnen in de ochtend op de markt en eindigden in de keuken met onze saté’s en groentengerechten. Erg leuk! Op dag 3 was een raft-tour gepland, my favorite! Helaas vertelde Judith me om 6uur ’s ochtends met een schril stemmetje dat ze zich niet goed voelde. Helaas. Nog enkelen seconden overwogen om alleen te gaan, maar alleen in een bootje met een gids leek me ook niet zo’n feest.

Die avond zou onze laatste avond in Ubud zijn dus we hadden met vrienden uit het dorp en Komang afgesproken wat te gaan drinken in de XL lounge. Onder het genot van een coctail hebben we genoten van een live band. Voor Judith was het een colaatje, want dat was goed voor de maag. Komang wilde wel een liedje voor ons zingen, als wij daarna zouden zingen. Nouja vooruit, je zag iedereen in die bar toch nooit meer terug. Onder begeleiding van de locale band hebben we zoals beloofd Adele opgevoerd en erg genoten van de avond. Na ook afscheid genomen te hebben van Petak was ons hoofdstuk daar officieel afgesloten.
De volgende dag zijn we naar Jakarta gevlogen. Om 3 uur zaten we in de taxi van ons hotel en vertrokken we richting het centrum van de stad. We wisten nog niet veel van Jakarta, alleen dat iedereen je afraadt erheen te gaan in verband met het verkeer. Het is té druk daar! Judith en ik dachten, we geven het een kans. Dat verdiend iedereen toch? De chauffeur vertelde ons dat het 45min zal duren en dat we altijd konden stoppen voor een hapje of een drankje. Zo is het helaas niet afgelopen.. We hebben er 5 uur, ja VIJF uur over gedaan om naar het guesthouse te komen. Exclusief de rusttijd die we hebben gehad in een ander huis om eindelijk wat te eten en te drinken. De langste tijd die Ali, onze chauffeur ooit onderweg was van het vliegveld naar het guesthouse was maar liefst 2uur. Niemand kan ontkennen dat we dus een dik vet record hebben gezet. Waardoor het kwam? Dat weten we niet. Er had zich geen ongeluk plaatsgevonden of iets dergelijks. Iedereen dacht, ha laten we vandaag maar eens op stap gaan want Judith en Marijn zijn geland. Het was een hele belevenis en we hebben niets meer kunnen doen die dag .

Gelukkig hadden we de volgende dag mooi weer. Helaas mochten we van de baas van het guesthouse geen korte broek aan, omdat we anders gek aangekeken zouden worden. Wel erg lief dat hij dat ons liet weten. Met trein zijn we naar hartje van het centrum gereden om het grote monument, de grote moskee en de kathedraal te bezoeken. Dit was een hele uitdaging! Niemand sprak Engels en we waren de enige toeristen. We zijn twee keer langs het station gereden waar we uit wilde stappen voordat iemand ons in gebarentaal duidelijk maakte dat er rond deze tijd geen trein op dat station stopte. Erg bizar omdat dat het hoofdstation was van het centrum van Jakarta. Maar goed! We zijn met behulp van een toektoek aangekomen waar we wilden en hebben ons zeker vermaakt. Rondom de moskee waren allerlei kraampjes waar moslims hun schoenen, sokken, overhemden en kepeltjes in sloegen. We hoorden daar duidelijk niet thuis en durften ons niet IN de moskee te wagen. Dat was iets teveel van het goede geweest.

In de avond vertrokken we met onze backpacks weer per trein naar het hoofdstation van het centrum van Jakarta. Gelukkig wisten we nu precies hoe het werkte anders waren we in de spits nooit optijd voor onze trein naar Bandung. Ik denk dat Judith en ik al wel meer dan 20 keer op de foto zijn gezet door een of andere Indonees die ons interessant vond. Sommige doen het ‘’stiekem’’ en andere willen met ons op de foto als ‘’memory’’ zoals zei dat noemen. In de trein naar Bandung hadden we heerlijke stoelen omdat we 1e klas zaten. De tickets waren 1,- duurder dus waarom ook niet.

De eerst dag in Bandung, vandaag, hebben we lekker rustig aan gedaan. We hebben vanochtend een beetje geshopt en zitten nu lekker in ons hotel. En nogmaals, de tijd vliegt! We hebben al zoveel geleerd en meegemaakt! Het keihard onderhandelen hebben we nu wel onder de knie. Ook het oversteken over een enorme drukke autoweg is geen probleem. Gewoon gaan lopen terwijl je met je hand gebaard dat mensen moeten stoppen voor je. Niemand vind het raar want zo doen de echte Indonesen het ook!

Morgen gaan we opstap met een gids en 8 andere mensen om de vulkaan, de hot water springs, de theeplantages en de aardbeien plantages te bezichtigen. Dat is dan gelijk onze laatste dag in Bandung. Daarna trekken we weer door naar Jogjakarta. De dagen zijn te kort hier!